Stilte en studie

Nu de grootste stormen – hoop ik – voorbij zijn, komt er langzaamaan wat ruimte in mijn hoofd.

Ruimte om me heen ben ik al die tijd blijven zoeken. Onze hond vaart er wel bij. We wandelen samen wat af, een paar uur per dag halen we gemakkelijk.

Nieuwe landwegen vond ik in de buurt, waar Maas lekker vrij kan rennen en ik ver weg kan kijken. Vandaag kon ik het land vooral ook ruiken (overal wordt nu mest geïnjecteerd). De stilte was dan ook ver te zoeken met al die tractoren en andere landbouwvoertuigen maar de weidsheid deed me opnieuw goed.

Vanmorgen heb ik nog mijn burgerlijke plichten vervuld en vandaag vind ik dan eindelijk de openheid om me helemaal opnieuw in mijn bachelor essay te verdiepen. Het onderwerp ligt er al een ruim een maand, maar daarna stond alles stil.

• plan vandaag: alle relevante stof van het werkboek tot mij nemen
• plan morgen (behalve werken en wat onderhoud thuis): zoveel mogelijk bronnen online verzamelen voor mijn
• plan overmorgen: naar de universiteitsbibliotheek van Tilburg, daar een ‘bibpas’ regelen en een eerste dag in handboeken en tijdschriften, die als eventuele bronnen voor mijn onderzoek kunnen dienen, duiken.

 

In het weekend ga ik de stof van Aansprakelijkheidsrecht herhalen. Leuk héél erg praktisch vak. Wel weer veel uit het hoofd leren, eindeloos veel arresten. Het is grappig maar aan het eind van een eerste keer alles doorlezen denk je alleen nog maar in aansprakelijkheid en durf je je nauwelijks nog te bewegen, zéker niet in het verkeer.

Toen ik opnieuw de eerste leereenheid erbij pakte kwam ik weer bij mijn positieven: iedereen is in principe voor zijn eigen schade aansprakelijk, tenzij… Iemand anders de schuld geven van schade die je zelf hebt veroorzaakt is, dat is heel gemakkelijk maar gelukkig gaat die vlieger hier (nog) niet (altijd) op, hoewel het er in het verkeer wel heel dichtbij komt.

Volgende week volgt dan een volle week bachelor essay en hoop ik grote stappen te kunnen maken. Ik merk dat ik op het puntje van mijn stoel ga zitten als ik ermee bezig ben. Dat betekent dat ik het leuk vind :). Dus ja, ik ben er weer klaar voor.

Lieve Diana

Lieve Diana,

 

Eind januari 2015 werd er ineens een streep gehaald door alle chemo’s die nog op de plank lagen.

Die chemo’s waren jouw verzekering: nu nog niet. Ooit wel, maar nu nog niet.

Zorgvuldig overleggend met je arts – wanneer welke stap – regisseerde je jouw leven, zoals je dat altijd al deed.

Blind vertrouwen bood jou geen veiligheid. Daar was je geen vrouw voor en bovendien kreeg je te vaak gelijk in je anders denken.

Veiligheid bood wel die plank met chemo’s.

Welke dief in de nacht haalde ze weg?

Het duurde even voor je het in de gaten kreeg. Dat ze jou ontstolen waren.
Tot je zo moe werd dat je omviel en toen viel ineens jouw oog op die lege plank.

En je zag, en wist: voorbij.
Geen reservetijd meer.
Geen nieuw middel.
Geen volgend Eftelingbezoek.
Geen werk.
Geen lang en gelukkig.
Geen zesde verjaardag van Axel.
Geen 42 worden.
Geen leven meer.

Alleen nog maar een lege plank.

 

Maar Diana, die plank is niet leeg. Die plank heb je met grote zorg jaar na jaar vol gezet, met liefde, genoeg voor een heel leven, met fotoalbums vol herinneringen, met een forum voor lotgenoten, met warmte, met aandacht, met intelligentie, met zorgzaamheid, met zoveel dingen en in zo’n overdaad dat niemand je ooit nog kan of zal vergeten.

Wie kan jou nu al missen? Wie vindt er dat je leven nu al klaar is?

Niemand, helemaal niemand.
Maar ik kan je verzekeren, jouw plank staat helemaal bomvol en we zullen er vaak naar kijken.
We zullen gebruik maken van alles wat jij op die plank achterliet, voor Axel, voor Gerard, voor je ouders, je familie, voor al je vrienden, en voor de Amazones.
Je hebt een onvergetelijk leven geleefd, ook al was het veel te kort.

Dus lieve Diana, met een hoofd en hart vol tranen zeg ik je dankjewel daarvoor, en dat jij er was voor ons, voor mij, voor iedereen.

Ellen